ว่าด้วยเรื่องกลัวแมงมุม

เราเป็นคนที่ไม่ค่อยกลัวอะไรนะ แบบที่ดารากลัวกันพวกกลัวมะม่วงสุก กลัวลอดช่องอะไรอย่างงี้อะไม่มี แต่เรากลัวสัตว์ชนิดหนึ่ง กลัวมาตั้งแต่จำความได้นั่นก็คือ แมงมุม นั่นเองไม่รู้ทำไม นี่แก่จนเลยยี่สิบห้าขวบมาแระก็ยังกลัวไม่เลิก ระดับความกลัวจะขึ้นอยู่กับขนาดและลักษณะของแมงมุมเป็นสำคัญ คือ ถ้าตัวบางๆ ที่ชอบชักใยอยู่ทั่วไปหละโอเค แต่พอเริ่มเป็นตัวหนาหน่อยก็เริ่มไม่ได้แล้ว ยิ่งทั้งหนาทั้งใหญ่นี่ตายไปเลย (เราตาย) วันนี้เพิ่งคุยกับเพื่อนเรื่องกลัวแมงมุมเมื่อตอนกลางวันระหว่างทานอาหารเที่ยง สงสัยแมงมุมแถวนั้นแอบไปกระจายข่าวให้แมงมุมแถวหอเรารู้ มาเลยยยยย …. ตัวใหญ่ระยะเส้นผ่านศูนย์กลางเมื่อขากางเต็มที่ก็จะประมาณ 7 เซนติเมตรเห็นจะได้ เอากระเป๋าแนบที่อ่าน ปิ๊บ เพื่อเปิดประตูเข้าตึก ดึงประตูปึ๊บมองไปที่พื้นก็สะดุ้งโหยง มันอยู่ตรงนั้น!! ปล่อยประตูกลับดังโครมบวกถอยมาตั้งหลัก เราต้องขึ้นบันได 2 ขั้นค่ะพี่น้อง มันอยู่ตรงทางเลยอะทำไงดี ยืนเล็งเปิดประตูเข้าๆ ออกๆ อยู่หลายที แบบพยายามเสียงดังให้มันหลบๆ ไปข้างๆหน่อย สรุปพอประตูโครมนึง เจ้าแมงมุมก็ขยับทีนึง แต่ แต่ แต่ มันขยับเข้ามาสู่ตรงกลางเรื่อยๆ ค่ะ อาโหยวให้มันได้อย่างนี้สิ ยืนรวมรวมกำลังใจอยู่นาน ก็ยังยืนเล็งต่อไปเพราะกลัวไปสารพัด ว่าถ้าเดินเข้าไปมันจะวิ่งหรือเปล่าหรือมันจะกระโดดมาเกาะขา จินตการในทางนี้บรรเจิดมากมากในเวลานั้น
โอ้และแล้วมีคนออกมา เราก็ทิ้งประตูค่ะและวิ่งออกไปไกลจากประตู เกือบออกไปนอกตึกแล้ว ก็กลัวอะกลัวมันจะวิ่งออกมา เราก็ชี้แจงน้องๆสองคนไปนะ ว่าทำไมเราถึงดูเหมือนคนบ้า ห้าๆ แบบว่ามีแมงมุมค่ะน้อง พี่กลัววว แล้วสองสาวคนนั้นก็ซุบซิบกันว่าแมงมุม แมงมุมสักอย่าง หาว่าพี่ดัดจริตอะจี๊ รู้นะ เพราะเราก็เคยคิดอะว่าคนเรากลัวได้ไงกับ มะม่วงสุก!! เรียกร้องความสนใจแหงมๆ…. สงสัยจะรู้สึกคล้ายกันมั้ง เห้อคนเรา
และแล้วก็มีน้องคนนึงเดินจะเข้าตึก คราวนี้เราไม่หนีแล้วแต่คอยเฝ้าดูว่าพอมีคนเดินผ่าน เจ้าแมงมุมจะขยับหรือเปล่า สรุปว่าไม่ค่ะ จริงๆตอนที่มีคนออกมามันก็ไม่ขยับเลยนะ (เราแอบดูจากระยะไกล) ก็เลยโอเคเราต้องขึ้นไปให้ได้ ก็ชี้แจงเหตุผลให้น้องสาวคนนั้นรู้ตามระเบียบ ว่าน้องมันมีแมงมุม น้องบอกไม่เป็นไรค่ะ พอน้องเค้าเดินผ่านพื้นที่สีแดงไปแล้ว เราก็เห็นว่ามันไม่ขยับ เลยใกล้หายใจเดินไปด้วยใจระทึก จะวิ่งก็กลัวมันสะเทือนเดี๋ยวแมงมุมวิ่ง พอผ่านไปได้เราก็ บ่นงุบงิบๆ อยู่คนเดียวประมาณออกแนวบอกล่าวให้น้องสาวคนนั้นได้ยินด้วย “ปรกติไม่กลัวอะไรเลยนะนี่ แต่แมงมุมนี่ี่ไม่ได้เลย กลัวมั่กๆ” โถ จะพูดไปทำไม่เนี๊ยะเราน้องเค้าคงแบบว่า พี่บ่นอะไรอะ…. คือมันสติไม่อยู่กับร่องกับรอยอะค่ะ เพี้ยน บ่นแก้อายแก้เขินไปเรื่อย ตลกตัวเองจริงๆ
ว่ากันว่าคนเรากลัวอะไรมันก็จะดึงดูดสิ่งนั้นมาหา ก็จริงนะคือมันจะหาไงคะ มันเลยเจอเลยเห็นบ่อยกว่าคนอื่นเขา อย่างเข้าห้องน้ำในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยนี่ จะต้องให้เพื่อนเข้าไปดูให้ก่อนอะ หลังประตูไรเงี๊ยะ หลังๆเริ่มดีหน่อยแง้มๆ ดูด้วยตนเอง คือกลัวไงว่าจะเห็นแบบไม่ตั้งตัว เกิดเข้าไปในห้องน้ำแล้วเพิ่งมาให้เห็นว่ามันเกาะอยู่ที่ประตูไรงี้ กลัวทำอะไรไม่ถูก นึกแล้วขนลุก เหอๆ แต่อย่างไรก็ดีถึงเราจะกลัวแต่เราก็ไม่สนับสนุนการฆ่านะคะ แค่ไล่ๆ หรือจับมันไปปล่อยไกลๆเราหน่อยก็พอ เลิกฆ่าสัตว์มานานแล้ว มด ยุง อะไรอย่างงี้ก็ไม่ตบ เป็นคนดีไหม อิอิ คือเมื่อตอนเด็กโหดมาพอแล้วอะค่ะ เลยต้องลดละเลิก นี่อยากจะลดพวกอาหารจำพวกเนื้อลงแล้วทานผักผลไม้เยอะๆแทน เสียดายที่ทานผักไม่เก่ง…. เมื่อกี้ก็เพิ่งทานบาบีคิวเนื้อกับหมูอย่างละสามไม้ หุหุ ดีจริงๆ เราจะโต๊เราจะโต…. สุดท้ายขอให้ไม่เห็นแมงมุมที่บันไดในวันพรุ่งนี้ (ที่สำคัญอย่ามาที่ห้องด้วยนะจ๊ะ) แล้ววันนึงเมื่อเราเลิกกลัวเธอเราคงได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น สัญญาว่าจะฝึกฝน แต่คืนนี้ยังไม่ทันนะขอผลัดไปก่อนนะคะพี่ๆน้องๆแมงมุมทั้งหลาย อย่าเพิ่งมานะค๊าาา คิดว่าเห็นแก่ส้มตาดำๆ นะคะ ขอบคุณค่ะ บ๊ายบายยย